Η ηθοποιός Ηλιάνα Μαυρομάτη μιλά στον Άκη Παρισιάδη σε μια αποκλειστική συνέντευξη

Η Ηλιάνα Μαυρομάτη ανήκει στη νέα γενιά των Ελλήνων ηθοποιών. Και ήδη έχει ξεχωρίσει. Δεν είναι μόνο επειδή έχει συμμετάσχει σε αξιολογότατες θεατρικές παραγωγές, δεν είναι γιατί η παρουσία της στη σκηνή και ο τρόπος που υποδύεται τους ρόλους της εκφράζεται με αμεσότητα, χάρη στο ανεξάντλητο ταλέντο της. Πάνω απ' όλα είναι το γεγονός ότι η προσωπικότητά της είναι πολύ έντονη. Ο λόγος της συγκροτημένος, γεμάτος από βαθιά νοήματα που σε βάζει στη διαδικασία του προβληματισμού και της σκέψης. Το μέλλον της φαντάζει ακόμα πιο ιδανικό και όλες οι επιτυχίες είναι πλέον μπροστά της. Άξιο αναφοράς η υποψηφιότητα της για το θεατρικό βραβείο "Μελίνα Μερκούρη" του 2015.                                     

"όσο κανείς προσπαθεί να αποπολιτικοποιήσει την τέχνη τόσο χάνει τη σχέση με το κοινό" 

 

 Πριν από λίγες ημέρες τελείωσαν οι παραστάσεις της «Μεγάλης Χίμαιρας». Ποια είναι αυτά που αποκόμισες από τους συνεργάτες σου, το ίδιο το κείμενο και τον κόσμο που έσπευσε να χειροκροτήσει μια τόσο αξιόλογη προσπάθεια; Θα συνεχίσετε και το χειμώνα;

Η Μεγάλη Χίμαιρα αποτέλεσε μια όμορφη εμπειρία μιας και είχε πολύ μεγάλη αποδοχή από το κοινό και πάντα για έναν ηθοποιό είναι ζητούμενο αυτό που κάνει να αφορά όσο το δυνατόν περισσότερο τους θεατές. Είναι μιας μορφής αποζημίωση για τον κόπο και την ψυχική και σωματική κατάθεση. Ταυτόχρονα ήταν ενδιαφέρουσα η τριβή με το έργο του Καραγάτση. Η παράσταση θα συνεχιστεί του χρόνου με νέα διανομή. Προσωπικά θα είμαι πια σε καινούρια μονοπάτια καλλιτεχνικά τον χειμώνα. 

Όλοι μας λίγο ή πολύ κατά τη διάρκεια της ζωής μας βρεθήκαμε να κυνηγάμε μια μεγάλη χίμαιρα, κάτι που μοιάζει άπιαστο ή ανεκπλήρωτο. Ανήκεις στους ανθρώπους που έρχεσαι αντιμέτωπη με χίμαιρες, με το ανέφικτο ή προτιμάς να κινείσαι σε μια πιο ρεαλιστική τροχιά;

Η αλήθεια είναι πως ο ρεαλισμός με ιντριγκάρει περισσότερο. Ενώ σε ένα πρώτο επίπεδο φαίνεται πεζός, στην ουσία του μου προσφέρει πολύ μεγαλύτερο πεδίο εξερεύνησης και ελευθερία από την όποια χίμαιρα μπορεί για λίγο να με παραμυθιάσει. 

Πόσο καταλυτικό υπήρξε το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες, ώστε να ακολουθήσεις το δρόμο της υποκριτικής; Ήταν θετικοί στην απόφασή σου ή ίσως από προστασία σου εξήγησαν και τις δυσκολίες ή και τις απογοητεύσεις που θα παρουσιαζόντουσαν; 

Έπαιξαν βέβαια καταλυτικό ρόλο.  Υπήρχαν ενστάσεις ως προς τη δυσκολία του συγκεκριμένου τρόπου ζωής, μιας και δεν είναι ένα απλό επάγγελμα ούτε μια εύκολη τέχνη. Παρ’ όλα αυτά, όσο περνούν τα χρόνια η σχέση μου με την υποκριτική και το θέατρο βαθαίνει με έναν τρόπο που καθησυχάζει τόσο εμένα όσο και τους ανθρώπους που ίσως ανησυχούν για μένα.

Τον περασμένο χειμώνα συμμετείχες και σε μια άκρως κοινωνική παράσταση με τίτλο «Kishka». Τελικά, με ποιους τρόπους η τέχνη μπορεί να σταθεί ως ανάχωμα στις δύσκολες κοινωνικές συνθήκες που μας περιβάλλουν; 

Η τέχνη από τη φύση της έχει έναν πολιτικό χαρακτήρα. Διαμορφώνει συνείδηση, αισθητική και ιδεολογία. Όχι διδακτικά, αλλά μέσα από την παρατήρηση και την ανα-παράσταση έχουμε οι άνθρωποι ευκαιρία να ερευνήσουμε τη φύση μας τόσο την κοινωνικοπολιτική όσο και την υπαρξιακή. Όσο κανείς προσπαθεί να αποπολιτικοποιήσει την τέχνη τόσο χάνει τη σχέση με το κοινό. Όσο κι αν φαινομενικά ένας κόσμος μπορεί να έχει ανάγκη από το εύπεπτο, τελικά τον αφορά το ουσιώδες.

Ο Γάλλος συγγραφέας Andre Malraux έλεγε ότι ο πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτάται. Ως μέρος της νέας γενιάς των καλλιτεχνών θεωρείς ότι οι νέοι μπορούν να σηκώσουν και πάλι ψηλά τον πολιτισμό και να τον προωθήσουν ακόμα περισσότερο;

Οι νέοι καλλιτέχνες είμαστε εγκλωβισμένοι στους φόβους και την ανασφάλεια που μας επιβάλει η εποχή μας. Όταν αποφασίσουμε να σπάσουμε αβγά, χωρίς να υπολογίσουμε το προσωπικό κόστος, να μορφωθούμε επί της ουσίας και να προτείνουμε κάτι που μπορεί να τρομάξει τους γηρεότερους, θα φανούμε πιο χρήσιμοι τόσο στην κοινωνία όσο και στην τέχνη μας. 

Θα ήθελες τα επόμενα χρόνια να κάνεις περισσότερο κινηματογράφο ή τελικά αυτό που ακούγεται και επαναλαμβάνεται από τους ηθοποιούς ότι το θέατρο είναι πάντα προτεραιότητα, καλύπτει μια μεγάλη αλήθεια;

Εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω στον κινηματογράφο περισσότερο. Είναι μια υπέροχη διαδικασία, μια πολύ ενδιαφέρουσα τέχνη. Παρ’ όλα αυτά το θέατρο πράγματι αυτή τη στιγμή στη ζωή μου έχει κυρίαρχη θέση. Με ενδιαφέρει πολύ η αμεσότητα με το κοινό. 

Ποια είναι τα θεατρικά έργα ή κάποιες κινηματογραφικές ταινίες που παρακολούθησες και σε επηρέασαν είτε καλλιτεχνικά είτε άλλαξε τον τρόπο που μπορεί να αντιμετωπίζεις ορισμένα θέματα στη ζωή σου;

Είμαι λάτρης των ταινιών του Κουστουρίτσα. Μια βαλκανική εκδοχή του Αγγελόπουλου. Ίσως λίγο περισσότερο έντονη. Φέρουν ό,τι οραματίζομαι για τον κινηματογράφο αλλά και γενικά για τις παραστατικές τέχνες. Έμπνευση, ταυτότητα, συγκεκριμένη θέση και ποιητικότητα. Ελευθερία. 

Κι επειδή το ιστολόγιο ασχολείται και με λογοτεχνικά θέματα ποια είναι τα βιβλία που έχεις διαβάσει και άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω στον τρόπο σκέψης σου; Έχεις διαβάσει τελευταία κάτι ενδιαφέρον; 

Το βιβλίο του Γκροτόφσκι «Για ένα φτωχό θέατρο» είναι πάντα μια πολύ ευαίσθητη αναφορά μου. Με ενέπνευσε ιδεολογικά και ουσιαστικά σε σχέση με τη δουλειά μου. Ο Καζαντζάκης επίσης με έχει αγγίξει βαθιά. 

Υπάρχουν επαγγελματικά σχέδια για το καλοκαίρι; 

Προετοιμάζομαι για τον ερχόμενο χειμώνα με πρόβες και σκέψεις για τις καινούριες παραστάσεις. Τον Αύγουστο θα προσπαθήσω να φύγω από την Αθήνα και να απολαύσω κάποια άλλη γωνιά της πανέμορφής μας χώρας.