Ο ηθοποιός Γιάννης Δρίτσας μιλά στον Άκη Παρισιάδη, σε μια αποκλειστική συνέντευξη.

Μπορεί να μην ήταν το παιδικό του όνειρο να γίνει ηθοποιός, να περιπλανήθηκε σε διάφορα μονοπάτια της τέχνης, ωστόσο η επιλογή του να ασχοληθεί με την υποκριτική στάθηκε τελικά η πιο ορθή, αφού το θέατρο και γενικότερα η τέχνη της υποκριτικής, κέρδισε έναν πολύ σπουδαίο ηθοποιό.
Ένας άνθρωπος ήπιων τόνων σε ότι αφορά τη ζωή του έξω από την εργασία του, ωστόσο, με ισχυρή παρουσία τόσο σε σημαντικές θεατρικές παραστάσεις όσο και στην τηλεόραση.
Ο Γιάννης Δρίτσας, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της γενιάς του, μιλά για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, σε μια αποκλειστική συνέντευξη.

Από φυσικοθεραπευτής, χορευτής, φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Αν μην τι άλλο υπήρχε κάτι το καλλιτεχνικό σε εσένα. Τελικά μήπως στην υποκριτική βρήκες την απόλυτη καλλιτεχνική έκφραση;

Νομίζω απλώς οτι βρήκα έναν τρόπο παραγωγικής επικοινωνίας. 

Έπειτα και η υποκριτική. Θεωρείς πώς ένας ηθοποιός με εμπειρία στο θέατρο, ίσως έχει μια διαφορετική οπτική για τον τρόπο δράσης και οπτικής ενός έργου, από την πλευρά του σκηνοθέτη;

Ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης συμμετέχουν στα δρώμενα έχοντας διαφορετική γωνία παρατήρησης. Ως εκ τούτου είναι πολύ πιθανό να υπάρχει απόκλιση μεταξύ τους ως προς την ερμηνεία και τη διαχείρηση του εγχειρήματος.

Σε μια εποχή κρίσης για την κοινωνία, οφείλει η τέχνη και οι καλλιτέχνες να σταθούν ως ανάχωμα, σε ότι δύσκολα βιώνουμε;

Ενδεχομένως να ήταν καλύτερα τα πράγματα αν σε κάθε ιστορική περίοδο, ο καθένας ξεχωριστά κάνοντας την αυτοκριτική του στήριζε και διαφύλαττε το κοινό καλό…  είτε ασχολείται με τις τέχνες είτε όχι.

Ο κινηματογράφος, ένα διαφορετικό είδος τεχνοτροπίας σε σχέση με το θέατρο. Είναι αυτή η διαδικασία παραγωγής κάτι που σε συναρπάζει ή τελικά, όπως συνήθως λένε οι ηθοποιοί, το πρωτεύον και το κυριότερο είναι το θέατρο; Και συμπληρωματικά, πιστεύεις ότι υπάρχουν σήμερα είτε το ταλέντο είτε η επιθυμία, ώστε ελληνικές κινηματογραφικές παραγωγές να σταθούν και στο εξωτερικό;

Κάθε μέσο του αντικειμένου της υποκριτικής θεωρώ πως είναι το ίδιο σημαντικό. Άλλωστε ποιός θα προτιμούσε να αφιερώσει το χρόνο του σε μια κακή θεατρική παράσταση από μια καλή ταινία ή μια καλή τηλεοπτική σειρά. Όσον αφορά στον κινηματογράφο μπορεί να υπάρχει επιθυμία αλλά επειδή είναι μια συνισταμένη ταλέντων απο πολλές διαφορετικές ειδικότητες… πιστεύω οτι έχει πολύ δρόμο και πολύ εργασία ακόμα που χρειάζεται να γίνει στη χώρα μας.

Τις τελευταίες σεζόν η παραγωγή σίριαλ στα ιδιωτικά κανάλια είχαν μειωθεί δραματικά ή ήταν ανύπαρκτες. Κάποιοι συνάδελφοί σου το θεώρησαν αυτό ως αναγκαίο κακό, ώστε να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα και στους δημιουργούς και στους ηθοποιούς. Πιστεύεις ότι αυτή η άποψη είναι κάπως σκληρή;

Δηλαδή ισχυρίζονται οτι αυτή τη στιγμή προβάλλονται οι καλύτερες ελληνικές σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης; Ο καθένας ας απαντήσει μόνος του.

Και με αφορμή την προηγούμενη ερώτηση, νομίζεις ότι είναι καλό πλέον να γίνονται από κάθε κανάλι ένα ή δύο σίριαλ με κάποιο αισθητικό αποτέλεσμα ή είναι καλύτερο να γίνονται αρκετά σίριαλ έστω με μέτριο αποτέλεσμα;

Αν κάθετι που παράγεται γίνεται με αυτοσεβασμό του παραγωγού και σεβασμό προς τον αποδέκτη, όλοι θα εύχονταν για αύξηση της παραγωγής…!!!

Κατάγεσαι και μεγάλωσες σε μια επαρχιακή πόλη. Θα άφηνες την Αθήνα για να επέστρεφες στην πόλη που μεγάλωσες, αν έβλεπες ότι μπορούσε να στηθεί, θεατρικά, κάτι το αξιοπρεπές;

Bεβαίως και θα μπορούσα η μέθεξη που προκαλεί κάθε μορφή τέχνης δεν απαιτεί συγκεκριμένο τόπο

για να ενεργοποιηθει! μόνο ικανό ανθρώπινο υλικό…ίσως κάποια τεχνικά μέσα…και αποδέκτες!

Κι επειδή το ιστολόγιο ασχολείται και με λογοτεχνικά θέματα. Υπάρχουν βιβλία που έχεις διαβάσει και άλλαξαν τον τρόπο σκέψης σου προς το καλύτερο;

Μια καλη μεθοδος εξελιξεως της σκεψεως ειναι τα φιλοσοφικα αναγνωσματα…οποιαδηποτε!